عملکرد تولید و همچنین سلامت و رفاه نژادهای اصلاح شده گاو شیری، تا حد زیادی به تغذیه و مدیریت محیط پرورش آن‌ها بستگی دارد. به‌منظور تأمین مقادیر بالای احتیاجات مواد مغذی دام‌های شیری پرتولید، متخصصان تغذیه دام ناگزیر باید سهم قابل توجهی از فضای جیره را به خوراک‌های متراکم (به‌ویژه کربوهیدرات‌های سهل‌التخمیر) اختصاص دهند. این امر موجب افزایش احتمال وقوع اسیدوز شکمبه‌ای به‌ویژه اسیدوز شکمبه‌ای تحت حاد (subacute rumen acidosis; SARA) در گله خواهد شد. طبق جدیدترین تعاریف ارائه شده توسط محققان، افت pH شکمبه به کمتر از 5/6 واحد به مدت 3 ساعت در روز یا افت pH شکمبه به کمتر از 5/8 واحد به مدت 5 ساعت و 15 دقیقه در روز، نشان دهنده ابتلای دام به SARA می‌باشد.

بیماری SARA مهم‌ترین بیماری تغذیه‌ای در گاوهای شیری به شمار می‌رود (نرخ وقوع 10 تا 30 درصد) چرا که مصرف ماده خشک، تولید شیر، سودآوری، زنده‌مانی و طول عمر اقتصادی دام را به طور قابل توجهی کاهش داده و حیوان را مستعد سایر بیماری‌های متابولیک نظیر کبد چرب، لنگش، جابجایی شیردان و … می‌کند. 

تقویت ظرفیت بافری شکمبه با بهره‌گیری از ترکیبات بافری (بی‌کربنات سدیم، سیسکوئی کربنات سدیم، کربنات منیزیم، بنتونیت، زئولیت و …)، آلکالایزرها (اکسید منیزیم، کربنات سدیم، هیدروکسید منیزیم و …) و گنجاندن مقادیر کافی فیبر مؤثر در جیره، کاربردی‌ترین روش‌های پیشگیری از  SARA محسوب می‌شوند. تحقیقات نشان داده‌‌اند که استفاده از اصلاح‌کننده‌های بیولوژیک تخمیر شکمبه‌ای شامل مخمر زنده ساکارومایسس سرویزیه و  آسپرژیلوس اوریزا، در کنار بافرها و آلکالایزرها، تا حد زیادی در پیشگیری از SARA مؤثر است. این پروبیوتیک‌ها همچنین برای حفظ سلامت دستگاه گوارش و بهبود عملکرد گونه‌های مختلف حیوانات مزرعه‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرند.